۸ ساعت خواب می تواند مثل ۸ ساعت نماز باشد و ساعتها نماز خواندن ممکن است “هیچ” باشد. این هنر “نیت” است که یک کاری را ارزشمند کند یا بی ارزش. پای ریا اگر در میان باشد خیلی از عبادتها “هیچ” است.
نیت کسی اگر خدمت به خلق خدا باشد محل کارش می شود مسجد و کارش می شود عبادت. کسی هم ممکن است ساعتها در مسجد به خاطر شنیدن یک “احسنت” قرآن دست بگیرد و تکان تکان بخورد و بهره ای نبرد.
در ترازوی خدا نیت را اندازه می گیرند.
یک نمونه اش را از قرآن کریم بخوانیم. در مورد انفاق است. مقایسه کرده است کسانی که برای رضای خدا انفاق می کنند با کسانی که برای تظاهر و ریا بخشش می کنند :
در مورد ریاکارها می فرماید: «اى کسانى که ایمان آورده اید! بخششهاى خود را با منت و آزار، باطل نسازید. همانند کسى که مال خود را براى نشان دادن به مردم، انفاق مى کند و به خدا و روز رستاخیز ایمان نمى آورد. کار او همچون قطعه سنگى است که بر آن، قشر نازکى از خاک باشدو بذرهایى در آن افشانده شود و رگبار باران به آن برسد و همه خاکها و بذرها را بشویدو آن را صاف و خالى از خاک و بذر رها کند. آنها از کارى که انجام داده اند، چیزى به دست نمى آورند؛ و خداوند، جمعیت کافران را هدایت نمى کند. (بقره / ۲۶۴)
و در مورد آدمهای خوش نیت می فرماید: «و حکایت کسانى که اموالشان را براى طلب خشنودى خدا و استوار کردن نفوسشان انفاق مى کنند، مانند بوستانى است در جایى بلند که بارانى تند به آن برسد، در نتیجه میوه اش را دو چندان بدهد، و اگر باران تندى به آن نرسد باران ملایمى برسد [و آن براى شادابى و محصول دادنش کافى است] و خدا به آنچه انجام مى دهید، بیناست. (بقره /۲۶۵ )
گر گوهــــر خالص نبود در دل تو اعمال خــراب است و زیان حاصل تو
با صدق و صفا آی به میدان عمل تا جنت و فـــــــــردو س شود منزل تو
